Jenny Lauwereins over de overstroming van 1953

Jenny Lauwereins, toen 18 jaar, getuigt: Die avond zou ik gaan dansen in dancing Winnipeg op de Zeedijk. Het stormde hevig en ik had moeite om er te geraken. In de Van Iseghemlaan moest ik me aan de muren vasthouden om vooruit te komen. Ik geraakte uiteindelijk toch op de zeedijk en binnen in de dancing in de kelder. Plots kwamen er mensen binnen die van de film kwamen. Ze zeiden dat het leuk was omdat de zee overliep. Maar het water begon ook binnen te lopen in de dancing in de kelder. We konden langs daar niet meer buiten. Via een uitgang in de Christinastraat konden we nog net op tijd wegvluchten, want anders hadden we als ratten in een val gezeten … Ik werkte in de Priba in de Kapellestraat. Van zodra het water was weggetrokken moesten we ons aanmelden op ons werk. Er was geen elektriciteit en we moesten werken met noodlampen. De ravage was enorm. De toonbanken, de winkelwaar, alles lag door elkaar,… De eetwaren die in de kelder bewaard werden, waren verloren. Er was heel veel schade en er werd ook heel veel gestolen. Bovendien liepen er ratten. Wel was er personeel uit Brussel gekomen om ons te helpen en was er een dokter die ons desnoods verzorgde. Maar het waren echte oorlogstaferelen die me zijn bijgebleven.

Meer weten: lees de publicatie "Oostende onder water"

(c) Jenny Lauwereins. Gebruik van deze tekst toegestaan mits bronvermelding en kennisgeving aan Archief.