Frans van Loo over de Vakantieschool in het Fort Napoleon (1956)
Het is eigenlijk een toevoeging van de verhalen over de vakantiescholen en het fort van Napoleon op die van de Heer E. Brouckxon..
Helaas was mijn Oostende tijd vrij kort namelijk september 1955 tot december 1956. De vakantieschool liep ik samen met mijn broer zaliger Michel in de vakantie van 1956..
In het begin was dat met gemengde gevoelens maar herinner me nog enkele details. De spelen het zakkenspringen bvb en ook zoals de Heer Brouckxon vertelde, de menging van de kinderen met de soldaten die manoeuvres maakten ! Ongelofelijk maar waar.. Herinner mij dat onze leider ons liet schuilen achter een duin met ingetrokken hoofden!! Zelf ben ik de zoon van een marine en keek liever naar de marinnen dan die soldaten..Maar ook is er de herinnering aan die minuut stilte voor de slachtoffers van Marcinelle aan de vlag. De toespraak. De leider mat de zware baard die mijn portret tekende aan de ingang van het fort..Ook die dikke muren en vooral de etenstijd wanneer we onze boterhammen konden verorberen want al die manoeuvres en zakkenspringen , daar kreeg je honger van en inderdaad na 2 maanden waren we negerkes....Dan de tram die ons bracht en ophaalde en een keer toen we te ver reden want we moesten er af op t Hazegras en we zaten bijna aan de renbaan...Niet enkel de vakantieschool maar de ganse Oostende periode waren voor mij een kleine openbaring. Ik meen dat ik me nog herinner dat er een liedje gefloten werd , het wijsje uit een Amerikaanse militaire marsch. We stapten soms ver over de dijk naar Bredene en dan was het even D-Day!! Maar thuis was er dan de pangel scholletjes die nonkel Pierre mee had van zijn reis op Ijsland en zo werden we gezonde "poetjes"..
Fransje , kleinzoon van " zwarte Margeritte" .
(c) Frans van Loo. Gebruik van deze tekst toegestaan mits bronvermelding en kennisgeving aan Archief.
Helaas was mijn Oostende tijd vrij kort namelijk september 1955 tot december 1956. De vakantieschool liep ik samen met mijn broer zaliger Michel in de vakantie van 1956..
In het begin was dat met gemengde gevoelens maar herinner me nog enkele details. De spelen het zakkenspringen bvb en ook zoals de Heer Brouckxon vertelde, de menging van de kinderen met de soldaten die manoeuvres maakten ! Ongelofelijk maar waar.. Herinner mij dat onze leider ons liet schuilen achter een duin met ingetrokken hoofden!! Zelf ben ik de zoon van een marine en keek liever naar de marinnen dan die soldaten..Maar ook is er de herinnering aan die minuut stilte voor de slachtoffers van Marcinelle aan de vlag. De toespraak. De leider mat de zware baard die mijn portret tekende aan de ingang van het fort..Ook die dikke muren en vooral de etenstijd wanneer we onze boterhammen konden verorberen want al die manoeuvres en zakkenspringen , daar kreeg je honger van en inderdaad na 2 maanden waren we negerkes....Dan de tram die ons bracht en ophaalde en een keer toen we te ver reden want we moesten er af op t Hazegras en we zaten bijna aan de renbaan...Niet enkel de vakantieschool maar de ganse Oostende periode waren voor mij een kleine openbaring. Ik meen dat ik me nog herinner dat er een liedje gefloten werd , het wijsje uit een Amerikaanse militaire marsch. We stapten soms ver over de dijk naar Bredene en dan was het even D-Day!! Maar thuis was er dan de pangel scholletjes die nonkel Pierre mee had van zijn reis op Ijsland en zo werden we gezonde "poetjes"..
Fransje , kleinzoon van " zwarte Margeritte" .
(c) Frans van Loo. Gebruik van deze tekst toegestaan mits bronvermelding en kennisgeving aan Archief.