Edward Brouckxon over de echte "Vakantieschool" van meer dan 50 jaar geleden!
Als kleine jongen ging ik met plezier naar de toenmalige Vakantieschool die zich situeerde in het Fort Napoleon. Binnenin was het er altijd nogal kil (komt door de dikke muren). We moesten 's morgens vroeg altijd in de Sportstraat op de "Lange Tram" wachten tegen 08 uur die ons na talrijke haltes (doorheen de stad werden de kinderen opgehaald met een hele lange ouderwetse tram) naar de "OPEX" bracht. We moesten onze boterhammen meehebben voor het vieruurtje, een metalen "pulle" (veldfles), een metalen bord,metalen lepel-vork en een metalen tas. De "pulle" vulden we thuis eerst met limonade. Kunt U zich voorstellen hoe de limonade nog smaakte na de ganse dag in de warmte rondgetjokt te hebben?
Op de tram zat je best op de juiste wagon volgens halte en toen je ter plaatse kwam, moest je zo goed of kwaad bij je leider geraken. De eindhalte was in de Fortstraat.
Verzameling werd altijd geblazen in de "panne" voor het Fort Napoleon zelf (dit was een grote put, een duinpanne, recht voor het Fort).
Het eerste wat de groepen deden, was de "kampen" van de katholieke vakantieschool gaan vernielen. Zij kwamen pas een uur later aan en bleven ook een uur langer. Het was diezelfde tram die dan twee maal de "tour of Ostend" aflegde, een eerste maal voor de Stadsratten en de tweede maal voor de Kaloten (sorry, maar dat was vroeger de bewoording). Doordat ze een uur langer bleven, konden ze de kampen van de "stadsscholen vakantieschool" 's avonds stukmaken. Zo ging dat de ganse twee maanden door en het volgend jaar herbegon dit weer.
De "kampen" werden gemaakt voor de groep met of zonder de leider. Er werd een diepe kuil gemaakt en er werd een groot visnet over gespannen. In de mazen werd duinhelm gestoken. Die "kampen waren soms echt goed weggestoken en moeilijk vindbaar. Het was altijd zo dat er in elke groep een paar echte deugnieten waren die met of zonder medeweten van de leider naar de Vismijn gingen om aan netten "te geraken".
Wanneer de groep dan op wandel trok, werden er liederen gezongen om de pas erin te houden.
Een der liederen was onderandere "Met een potje met vet ..."
"-En met een potje met vet, en met een potje met vet
En met een potje potje potje potje vet al op den tafel gezet...
Tai-rai-rai eerste couplet.
En met een potje met vet, en met een potje potje potje potje vet al op den tafel gezet.-
En zo ging dat door met een tweede couplet, derde... enz.
Over de middag moest iedereen zijn zak halen met bord (metalen) enz. Er werd langs grote potten gewandeld waarbij iemand met een grote pollepel een klomp eten in je bord kwakte. En als drank, moest je je "pulle" aanspreken.
Tegen vier uur mocht je dan hetzelfde doen maar dan met je metalen tas (meestal waren na enkele weken heel wat deuken in die tal terug te vinden) langs gaan en je kreeg gitzwarte warme koffie uitgeschonken. Dit smaakte naar niets met je boterhammen van 's morgens. Maar je had altijd honger van de ganse dag in de frisse lucht te zitten,.
Iedereen at en dronk aan houten lange tafels en zat op houten lange stoelen in de gangen van het Fort.
Daarna werd wat geravot in de duinpanne voor het Fort en tegen 18u was iedereen weer weg met de tram.
Een leider die mij bijgebleven is uit die tijd, was de heer Dutrieu (is nu waarschijnlijk met pensioen en vroeger kinesist). Hij was enorm sportief en deed met alles mee. En hij zorgde dat de kinderen het goed hadden en zich amuzeerden.
Het was ook de tijd dat de volledige strook zeewaarts van de grote baan (waar nu de tramsporen verplaatst worden) volledig begroeid was met duinhelm en stekelige beplanting. Hier en daar stonden soldatenhuisjes van WO II.
En naast het Militair Hospitaal lagen soldaten gekazerneerd in echte soldatententen! Stel U voor die bunkers die er nog stonden, half aan stukken binnenin en waar helaas ook nog echte munitie uitgehaald werd?
We speelden in de bewuste duinpanne voor het Fort en vonden daar nog echte kogels met huls en al. Hoe daar geen echte ongelukken zijn gebeurd, ik weet het niet. De leiding van de "Vakantieschool" keek er alleszins niet veel naar want jaren aan een stuk vonden de kinderen er kogels en "fuseijen" die ze ook meenamen naar huis...
Dat was de Vakantieschool in de vijftiger jaren van de vorige eeuw!
Op het einde van de twee vakantiemaanden, en meer specifiek op de allerlaatste dag, werd elk jaar een groot feest georganiseerd. Dit feest greep plaats waar nu "Duin en Zee" zich bevindt. Tegen de Duinen aan stond een zeer grote bunker en op het zanderig plein ervoor grepen spelletjes plaats en iedereen kreeg chocomelk uit immens grote blikken potten.
Er werd dan ook een algemene "duinencross" georganiseerd en iedereen kreeg een prijsje (een vlaggetje e.d.). Dit was voor ons, kleine kinderen, een aangename dag. Het zou mij werkelijk verwonderen moesten er geen foto's uit die tijd bestaan (de Pers moet zeker aanwezig geweest zijn want ik herinner dat daar veel "grote" mensen aanwezig waren).
Als ik er nu aan denk, na mijn talrijke jaren in het onderwijs waar pedagogen met allerlei rond de oren sloegen: de kinderen werden in die dagen werkelijk niet zo nauwlettend gevolgd. Ze konden nog vrij rondlopen en na uren terugkeren naar de leider van de groep alsof er niets gebeurd was. Die laatste feestdag was heel hectisch en de leiders kregen onder geen enkele voorwaarde en met geen enkel middel alle leden van hun groep bijeen. Iedereen moest wel maken dat ze op tijd waren om met de tram terug te keren naar de "Stad".
En toch hebben die kinderen een geweldige tijd gehad.
(c) Edward Brouckxon. Gebruik van deze tekst toegestaan mits bronvermelding en kennisgeving aan Archief.
Op de tram zat je best op de juiste wagon volgens halte en toen je ter plaatse kwam, moest je zo goed of kwaad bij je leider geraken. De eindhalte was in de Fortstraat.
Verzameling werd altijd geblazen in de "panne" voor het Fort Napoleon zelf (dit was een grote put, een duinpanne, recht voor het Fort).
Het eerste wat de groepen deden, was de "kampen" van de katholieke vakantieschool gaan vernielen. Zij kwamen pas een uur later aan en bleven ook een uur langer. Het was diezelfde tram die dan twee maal de "tour of Ostend" aflegde, een eerste maal voor de Stadsratten en de tweede maal voor de Kaloten (sorry, maar dat was vroeger de bewoording). Doordat ze een uur langer bleven, konden ze de kampen van de "stadsscholen vakantieschool" 's avonds stukmaken. Zo ging dat de ganse twee maanden door en het volgend jaar herbegon dit weer.
De "kampen" werden gemaakt voor de groep met of zonder de leider. Er werd een diepe kuil gemaakt en er werd een groot visnet over gespannen. In de mazen werd duinhelm gestoken. Die "kampen waren soms echt goed weggestoken en moeilijk vindbaar. Het was altijd zo dat er in elke groep een paar echte deugnieten waren die met of zonder medeweten van de leider naar de Vismijn gingen om aan netten "te geraken".
Wanneer de groep dan op wandel trok, werden er liederen gezongen om de pas erin te houden.
Een der liederen was onderandere "Met een potje met vet ..."
"-En met een potje met vet, en met een potje met vet
En met een potje potje potje potje vet al op den tafel gezet...
Tai-rai-rai eerste couplet.
En met een potje met vet, en met een potje potje potje potje vet al op den tafel gezet.-
En zo ging dat door met een tweede couplet, derde... enz.
Over de middag moest iedereen zijn zak halen met bord (metalen) enz. Er werd langs grote potten gewandeld waarbij iemand met een grote pollepel een klomp eten in je bord kwakte. En als drank, moest je je "pulle" aanspreken.
Tegen vier uur mocht je dan hetzelfde doen maar dan met je metalen tas (meestal waren na enkele weken heel wat deuken in die tal terug te vinden) langs gaan en je kreeg gitzwarte warme koffie uitgeschonken. Dit smaakte naar niets met je boterhammen van 's morgens. Maar je had altijd honger van de ganse dag in de frisse lucht te zitten,.
Iedereen at en dronk aan houten lange tafels en zat op houten lange stoelen in de gangen van het Fort.
Daarna werd wat geravot in de duinpanne voor het Fort en tegen 18u was iedereen weer weg met de tram.
Een leider die mij bijgebleven is uit die tijd, was de heer Dutrieu (is nu waarschijnlijk met pensioen en vroeger kinesist). Hij was enorm sportief en deed met alles mee. En hij zorgde dat de kinderen het goed hadden en zich amuzeerden.
Het was ook de tijd dat de volledige strook zeewaarts van de grote baan (waar nu de tramsporen verplaatst worden) volledig begroeid was met duinhelm en stekelige beplanting. Hier en daar stonden soldatenhuisjes van WO II.
En naast het Militair Hospitaal lagen soldaten gekazerneerd in echte soldatententen! Stel U voor die bunkers die er nog stonden, half aan stukken binnenin en waar helaas ook nog echte munitie uitgehaald werd?
We speelden in de bewuste duinpanne voor het Fort en vonden daar nog echte kogels met huls en al. Hoe daar geen echte ongelukken zijn gebeurd, ik weet het niet. De leiding van de "Vakantieschool" keek er alleszins niet veel naar want jaren aan een stuk vonden de kinderen er kogels en "fuseijen" die ze ook meenamen naar huis...
Dat was de Vakantieschool in de vijftiger jaren van de vorige eeuw!
Op het einde van de twee vakantiemaanden, en meer specifiek op de allerlaatste dag, werd elk jaar een groot feest georganiseerd. Dit feest greep plaats waar nu "Duin en Zee" zich bevindt. Tegen de Duinen aan stond een zeer grote bunker en op het zanderig plein ervoor grepen spelletjes plaats en iedereen kreeg chocomelk uit immens grote blikken potten.
Er werd dan ook een algemene "duinencross" georganiseerd en iedereen kreeg een prijsje (een vlaggetje e.d.). Dit was voor ons, kleine kinderen, een aangename dag. Het zou mij werkelijk verwonderen moesten er geen foto's uit die tijd bestaan (de Pers moet zeker aanwezig geweest zijn want ik herinner dat daar veel "grote" mensen aanwezig waren).
Als ik er nu aan denk, na mijn talrijke jaren in het onderwijs waar pedagogen met allerlei rond de oren sloegen: de kinderen werden in die dagen werkelijk niet zo nauwlettend gevolgd. Ze konden nog vrij rondlopen en na uren terugkeren naar de leider van de groep alsof er niets gebeurd was. Die laatste feestdag was heel hectisch en de leiders kregen onder geen enkele voorwaarde en met geen enkel middel alle leden van hun groep bijeen. Iedereen moest wel maken dat ze op tijd waren om met de tram terug te keren naar de "Stad".
En toch hebben die kinderen een geweldige tijd gehad.
(c) Edward Brouckxon. Gebruik van deze tekst toegestaan mits bronvermelding en kennisgeving aan Archief.