03. Militair Hospitaal: Geschiedenis na 1908
In augustus 1913 opende het nieuwe hospitaal zijn deuren onder de directie van geneesheer Glaudot, maar al in 1914 moest het nieuwe gebouw aan de invallende Duitse troepen worden afgestaan. Het gloednieuwe en moderne complex werd dan ook door het Keizerlijk Leger als hospitaal gebruikt tot in 1918 een bommenaanval op de haven te veel schade aan het gebouw berokkende en de activiteiten er gestaakt moesten worden. Pas in augustus 1926 kon het hospitaal weer zijn normale rol hervatten.
Naar analogie met andere kazernes en militaire gebouwen kreeg het hospitaal in 1930 de naam van een vooraanstaand militair die zich in de voorbije oorlog had weten te onderscheiden. Het Militair Hospitaal (dat toen de functionele naam “Militair Instituut voor Zeekuur” droeg) werd zo omgevormd tot “Hospitaal Bataljons-Geneesheer Charles-Aimé De Beer”, genoemd naar officier De Beer uit Ciney. Het hospitaal groeide uit tot een rust- en kuuroord voor militairen uit het ganse Belgische leger.
Tijdens WOII werden her en der in de stad verschillende reservehospitalen opgericht en op 18 mei 1940 werd het bevel gegeven om het Militair Hospitaal te ontruimen. Alle gewonden en gekwetsten werden op treinen gezet richting Frankrijk, maar slechts een handvol kwam aan. De treinen werden ter hoogte van Duinkerke door het Duitse leger ingehaald. Het Militair Hospitaal zelf werd tijdens WOII niet als geneeskundige inrichting gebruikt door de Duitse troepen, maar als opslagplaats.
Na de bevrijding in 1944 richtten de Engelsen het domein weer in als hospitaal, waar Canadezen, Engelsen en Polen de eerste zorgen werden toegediend. In 1946 werd het Militair Instituut voor Zeekuur opnieuw een Belgische inrichting. Met vereende krachten werd het gebouw hersteld en uitgebreid. Het moderne complex omvatte naast het hoofdgebouw, een klooster en ziekenzalen ook tuinen en verschillende technische installaties (operatiezalen, radiografie,…)
In het kader van het structureringsplan Charlier werd het hospitaal op 1 januari 1990 omgevormd tot polikliniek en in 1993 zorgen de legerhervormingen voor de volledige afschaffing van het Militaire Hospitaal in Oostende.
Bronnen:
- Freddy HUBRECHTSEN. Exit Militair Hospitaal. Oostende. De Plate, XXIII, 1994, pp. 13-17.
- VAN BELLE, W. BEELAERTS, A. LOWYCK. Geschiedenis van het militair hospitaal te Oostende. Acta Belgica de arte medicinale et pharmaceutica militari, IX, 1963, pp. 23-42.
Naar analogie met andere kazernes en militaire gebouwen kreeg het hospitaal in 1930 de naam van een vooraanstaand militair die zich in de voorbije oorlog had weten te onderscheiden. Het Militair Hospitaal (dat toen de functionele naam “Militair Instituut voor Zeekuur” droeg) werd zo omgevormd tot “Hospitaal Bataljons-Geneesheer Charles-Aimé De Beer”, genoemd naar officier De Beer uit Ciney. Het hospitaal groeide uit tot een rust- en kuuroord voor militairen uit het ganse Belgische leger.
Tijdens WOII werden her en der in de stad verschillende reservehospitalen opgericht en op 18 mei 1940 werd het bevel gegeven om het Militair Hospitaal te ontruimen. Alle gewonden en gekwetsten werden op treinen gezet richting Frankrijk, maar slechts een handvol kwam aan. De treinen werden ter hoogte van Duinkerke door het Duitse leger ingehaald. Het Militair Hospitaal zelf werd tijdens WOII niet als geneeskundige inrichting gebruikt door de Duitse troepen, maar als opslagplaats.
Na de bevrijding in 1944 richtten de Engelsen het domein weer in als hospitaal, waar Canadezen, Engelsen en Polen de eerste zorgen werden toegediend. In 1946 werd het Militair Instituut voor Zeekuur opnieuw een Belgische inrichting. Met vereende krachten werd het gebouw hersteld en uitgebreid. Het moderne complex omvatte naast het hoofdgebouw, een klooster en ziekenzalen ook tuinen en verschillende technische installaties (operatiezalen, radiografie,…)
In het kader van het structureringsplan Charlier werd het hospitaal op 1 januari 1990 omgevormd tot polikliniek en in 1993 zorgen de legerhervormingen voor de volledige afschaffing van het Militaire Hospitaal in Oostende.
(MM)
Bronnen:
- Freddy HUBRECHTSEN. Exit Militair Hospitaal. Oostende. De Plate, XXIII, 1994, pp. 13-17.
- VAN BELLE, W. BEELAERTS, A. LOWYCK. Geschiedenis van het militair hospitaal te Oostende. Acta Belgica de arte medicinale et pharmaceutica militari, IX, 1963, pp. 23-42.